რა სჭირს ბათუმს-უცხოელი ტურისტის გამოცდილება

ბათუმში ბიზნესი ზაფხულის სეზონის შედეგებს აჯამებს: უცხოეთიდან ჩამოსული ტურისტების რაოდენობა მოსალოდნელზე ნაკლები აღმოჩნდა, რამაც იჯარის ფასები შეამცირა. იკლო ყიდვა-გაყიდვის ტრანზაქციების რაოდენობამაც უძრავი ქონების ბაზარზეც, მაგრამ ნაადრევია იმის თქმა, ეს გრძელვადიანი ტენდენციაა თუ გასული წლის მაღალი ბაზის ეფექტი. ან იქნებ... ბათუმს რაღაც ჭირს და ტურისტებს უბრალოდ არ სურთ ისევ დაბრუნება? Kalaki.ge წარმოგიდგენთ დეტალურ მონოლოგს ერთ-ერთი უცხოელი ტურისტის შვებულების შესახებ.

დავიბადე და გავიზარდე ბელორუსიაში, ბოლო ერთი წელია თბილისში ვცხოვრობ და ბიზნესით ვარ დაკავებული. ბათუმს რეგულარულად ვსტუმრობ თვეში ერთხელ, ოღონდ მხოლოდ მოკლე საქმიანი ვიზიტების დროს, ამიტომ ქალაქის ყველა დადებითი და უარყოფითი მხარე დიდი ხანია ჩემთვის ცნობილია, უბრალოდ არასდროს ვუყურებდი მათ, როგორც რაღაც გადამწყვეტს – ის იყო მხოლოდ ფონი ჩემი მივლინებისთვის.

ზოგადად, ბათუმი ძალიან სტუმართმოყვარეა , რაც უცხოელებისთვის სასიამოვნო განცდებს იწვევს. ეს კი დამიჯერეთ, უაღრესად მნიშვნელოვანია ტურისტისთვის. საზღვაო კურორტის მთავარი სიმდიდრე სწორედ ადამიანები არიან, რომლებიც არავითარ შემთხვევაში არ აყენებენ თავს სტუმრებზე მაღლა, გულწრფელად ცდილობენ დაეხმარონ და დატოვონ კარგი შთაბეჭდილება უცხოებზე. მათ ეს გამოსდით, ეს ფაქტია! ბათუმელები სამუდამოდ ტოვებენ სითბოს გულში.

ქალაქთან უფრო რთულია. ქალაქები ზოგადად და კურორტები კონკრეტულად ასევ ვთქვათ პროდუქტია, რომელიც “იყიდება” შემდგომ ტურისტებზე, ძირითადად, ზეპირი სიტყვის წყალობით. დიახ, ტურისტული სააგენტოებიც და სასტუმროებიც ცდილობენ, მოიზიდონ უცხოელები, მაგრამ განმსაზღვრელი ყოველთვის არის იმ ადამიანის აზრი, რომელსაც ენდობით. თუ ეს ადამიანი იტყვის: „იცი, არ გირჩევ ბათუმში წასვლას, რადგან…“, მაშინ მაინც დაფიქრდები შენი არჩევანის მიზანშეწონილობაზე.

და თუ გარკვეული პერიოდის განმავლობაში შეგიძლიათ უბრალოდ გახვიდეთ გარეთ , უფრო და უფრო მეტი ტურისტის მოსაძებნად, რომელთა მეგობრებს ჯერ არ უმოგზაურიათ ბათუმში, ადრე თუ გვიან უბრალოდ აღარ დარჩება ასეთი ხალხი. საბოლოო ჯამში, ყველგან არსებობს ბლოგერები და მიმოხილვები ინტერნეტში – ამ ყველაფერმა შეიძლება იმუშაოს როგორც არგუმენტი მოგზაურობისთვის ან მის წინააღმდეგ.

წელს მე და ჩემმა ოჯახმა საქართველოში დასვენება გადავწყვიტეთ, გვსურდა ზღვაზე გაგვეტარებინა დრო. აგვისტოს შუა რიცხვებში კარგი ამინდი იყო, მატარებლის ბილეთები წინასწარ შევიძინეთ, განთავსების ადგილი Booking.com-ის საშუალებით ვიპოვეთ. თავიდან რაც ავირჩიეთ ძველ ქალაქში არც ისე კარგი აღმოჩნდა, შემდეგ კი შევცვალეთ და ძალიან კარგ ბინაში გადავედით ბოტანიკურ ბაღთან, რომელიც ზღვას გადაჰყურებს. და ასევე დაუსრულებელ საცობებს.

მანქანები

ყოველთვის, როცა ჩემი მშვენიერი ბინის აივანზე გავდიოდი ზღვით აღფრთოვანებული, თამარ მეფის გამზირზე არსებული საცობითაც „ვტკბებოდი“. ქალაქიდან გასვლა ნაკლებად მიწევდა, მაგრამ ყოველ ჯერზე: დილით, შუადღეს, საღამოს და ღამითაც კი – სპეციალურად შევამოწმე. ნებისმიერ დროს მანქანები მჭიდროდ ჩერდებოდნენ ან ძლივს მოძრაობდნენ ქალაქისკენ. მე რეგულარულად ვიდექი ამ საცობში და ვუსმენდი ტაქსის მძღოლების ლანძღვას, თუ როგორი დაღლილები იყვნენ ამით.

მაინტერესებდა რა იყო მიზეზები. გამოვტოვოთ შემოვლითი გზის მშენებლობის საკითხი, მით უმეტეს, რომ ის რეალურად შენდება და ადრე თუ გვიან ამოქმედდება.

რეალური მიზეზი ის არის, რომ მახინჯაურის რაიონში მე-2 გზატკეცილზე, არსებითად, ორ დაბრკოლებას ვხვდებით. პირველი არის ორზოლიანი ხიდი მდინარე ქორილისწყალზე (ქავთარაძის ქუჩა), მეორე არის გადასასვლელი, რკინიგზის ქვეშ მისგან არც თუ ისე შორს. ხიდიდან თითქმის მაშინვე გზა ფართოვდება ოთხ, შემდეგ კი ექვს ზოლამდე და საცობი ქრება.

კარგი იქნება, ეს ქალაქში ერთადერთი საცობი იყოს! მთელი ქალაქი, განაშენიანების ზონაში და გაუთავებელ საცობებშია. საზოგადოებრივ ტრანსპორტს, უმეტეს შემთხვევაში არ აქვს პრიორიტეტი და ერთ ხაზებში დადიან სხვა მანქანებთან ერთად.

ცხადია, ბათუმში არსებული საგზაო ქსელი ასეთი რაოდენობის მანქანებისთვის არაა გათვლილი: საჭიროა ან გაფართოვდეს გზა ან შეიზღუდოს მძღოლები სხვა გზით. სივრცის ნაკლებობის გამო მანქანები არა მხოლოდ საცობებში დგანან, არამედ ადგილს იკავებენ ტროტუარებზე, პარკირებებზე, საზოგადოებრივი ტრანსპორტის გაჩერებებზე და გამწვანებულ ადგილებში.

როგორც ვხვდები, არ არსებობს მოთხოვნები დეველოპერებისთვის, რომ უზრუნველყონ პარკინგის ადგილები მაღალსართულიანი შენობებისთვის. ფაქტობრივად, საცხოვრებელი კომპლექსები პარკირების რეალური საჭიროების გათვალისწინების გარეშე შენდება, მანქანების მფლობელები და ფეხით მოსიარულეები თავის ნებაზე არიან.

ფეხით მოსიარულეთათვის პირობები საერთოდ არ არის. ეს არის გონიოში მთავარი ქუჩა, რომლითაც სატვირთო მანქანები თურქეთის საზღვრამდე მიდიან და იქიდან… სად არის ტროტუარი?

ზღვა, სანაპირო და გასეირნება

ცოტა უცნაურად მეჩვენება, რომ საზღვაო კურორტზე ჩემს შთაბეჭდილებებზე საუბრისას პირველ რიგში მანქანების საკითხი მოვიყვანე, მაგრამ მართლაც მოახდინა შთაბეჭდილება.

მოკლედ, ზღვის შესახებ.

აქ ბათუმზე რას ამბობენ იცით? ქალაქი, რომლისგანაც მოწამვლის გარეშე ვერ წახვალ. და მხოლოდ მათ, ვინც საქართველოში ცხოვრობს, ესმის, რომ აქ საუბარია არა საჭმელზე (მასში ყველაფერი კარგადაა), არამედ ზღვაზე.

არაერთხელ გამიგია, რომ ადგილობრივი მოსახლეობა ბათუმის საზღვრებში არასდროს ბანაობს. არ ვიცი ეს მართალია თუ არა, მაგრამ თუ ასეა, არ გამიკვირდება. გონიოში, რაზეც ზემოთ დავწერე, პლაჟს გულწრფელად კანალიზაციის სუნი ასდიოდა და იქვე იყო სუნიანი მდინარე, რომელიც პირდაპირ წყალში ჩაედინება, სადაც ხალხი ბანაობს. დიახ, ადგილობრივი ხელისუფლება ამბობს, რომ სინჯებს რეგულარულად იღებენ ზღვიდან და ყველაფერი კარგადაა. დიახ, ვიცი გამწმენდი ნაგებობების შესახებ, რომლებიც არც ისე დიდი ხნის წინ შევიდა ექსპლუატაციაში, მაგრამ კანალიზაციის სუნი სხვა რამეში ვერ აგერევათ. ჩვენი კომპანიის ერთ-ერთი თანამშრომელი ნამდვილად შეუძლოდ გახდა ზღვის შემდეგ, მას სიცხე ჰქონდა.

პლაჟის დაფარვის ხარისხიც ვერ ტოვებს საუკეთესო შთამეჭდილებას. ბათუმის ცენტრალურ ნაწილში ის გულწრფელად რომ ვთქვათ,მაინცდამაინც პრეზენტაბელურად ვერ გამოიყურება. (სურათი გადაღებულია გაზაფხულზე საცურაო სეზონის წინ):

რა თქმა უნდა, ყვითელი ქვიშა აქედან არსად მიდის, მაგრამ ეს არ არის მიზეზი იმისა, რომ საქმეები თავისით მოგვარდეს. ნაგვის გატანა, ტერიტორიის ზონირება, ბასრ ქვებზე საცალფეხო ბილიკების აშენება (არსებობს, მაგრამ ცოტაა) ადგილობრივი ხელისუფლების საზრუნავია. მიწის ნაკვეთების რეალიზაციით და საგადასახადო შემოსავლებით შევსებულ ბიუჯეტს შეუძლია და უნდა უზრუნველყოს ეს ყველაფერი რადგან თანხა საკმარისი რაოდენობით აქვთ. და თუ ასე არ მოხდება ტურისტები ცხვირის აწევას დაიწყებენ.

ზოგან სასეირნო ბილიკები უბრალოდ ქრება, ველოსიპედისა და საცალფეხო ბილიკები განადგურებულია და არავის აღელვებს:

თქვენ ასეთ ადგილას სეირნობას ისურვებდით?

ახალი მშენებლობა

ბათუმში შეგრძნება გეუფლება, რომ ქალაქი ყოველგვარი გეგმის გარეშე ვითარდება. დეველოპერები ყიდულობენ მიწის ნაკვეთებს და თავისუფალნი არიან თავიანთ სურვილებში. ორიოდე კერძო საკუთრების დანგრევა და მათ ადგილას 40-სართულიანი კოშკის აგება არც ისე რთულია ტექნიკური თვალსაზრისით, მაგრამ შესაძლებელია თუ არა ამჟამინდელი ურბანული დაგეგმარების ვითარების გათვალისწინება, ქუჩების სიმძლავრე, სოციალური და სხვა. ინფრასტრუქტურის ფონზე?

შედეგად, აბსოლუტურად ყველა ზარალდება: ადგილობრივი მოსახლეობა, ტურისტები, მძღოლები და სატრანზიტო ტრანსპორტის მგზავრები. ქალაქი უბრალოდ ვერ უმკლავდება ამ მაღლობებს ნებისმიერი თვალსაზრისით.

ყველაზე საშინელი რამ ლეხ და მარია კაჩინსკების მოედანთანაა:

ბიზნესისთვის ეკონომიკური თავისუფლება, რა თქმა უნდა, ძალიან კარგია, მაგრამ ქალაქი ინდივიდუალურად არავის ეკუთვნის, ის საცხოვრებელი ადგილია ყველასთვის. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, რაღაცის აშენება არ უნდა ეწინააღმდეგებოდეს უამრავი ადამიანის ინტერესს და არც პრინციპულად უნდა შეილახოს ვინმეს ინტერესი.

პლანეტის ნებისმიერ ქალაქს გარკვეული შეზღუდვები აქვს, ყველაზე ხშირად მათ სწორედ სართულების რაოდენობა ეზღუდებათ. მასზე მკაცრმა მოთხოვნებმა გამოიწვია კიდეც ნიუ-იორკში ეგრეთ წოდებული საჰაერო ვაჭრობა – ეს ყველაზე ეფექტური ინსტრუმენტია.

და ბოლოს, ვიმეორებ, არ შეიძლება უბრალოდ სახლი მიწაზე დაკიდოთ და არ უზრუნველყოთ პარკინგი, სათამაშო მოედნები და არ გაითვალისწინოთ დატვირთვა სკოლებზე, საბავშვო ბაღებსა და საავადმყოფოებზე. ყოველთვის უნდა გახსოვდეს, რომ ქალაქი აშენებულია იმისთვის, რომ გაგრძელდეს, მაგრამ ბათუმი თითქოს დღევანდელი დღით ცხოვრობს და ხვალ რაც შეიძლება მოხდეს, დაე მოხდეს!

ხვალ მთლიანად დაიხრჩობა მანქანებში და ცათამბჯენებში და ტურისტები არ მოვლენ, გაიგეთ!

უკანონო მიშენებები

თუ ბათუმის გარეუბანში ეს უბრალო მოცემულობაა, ქალაქის ცენტრში, უკანონო მშენებლობებისა და მიშენებების დანახვა ძალიან ცუდი პრეცედენტია. ასეთი ფენომენებისაც მესმის, მაგრამ ხელისუფლების კონტროლი აქ მაინც მთავარ როლს თამაშობს.

კიდევ ერთხელ ვიმეორებ: ქალაქი ჩვეულებრივი ადგილია. უფრო მეტიც, საკურორტო ქალაქმა უნდა იზრუნოს თავის იმიჯზე და „გაყიდოს“. ეს აბსოლუტურად შეუძლებელია, როდესაც მეზობელ რაიონებში 2500$-იანი ცათამბჯენი შენდება და ირგვლივ სახლებია, რომელთაც გაფართოების მიზნით საშინლად აქვთ დამახინჯებული იერ-სახე. ამასთანავე აბსოლუტურად სახიფათოა როგორც მათი მფლობელებისთვის, ასევე გამვლელებისთვის.

ფასადებმა ერთგვაროვანი იერ-სახე უნდა მიიღონ, უკანონო მიშენებები კი სასამართლოს გადაწყვეტილებით უნდა დაინგრეს, ქალაქის ცენტრში მაინც.

ასევე უნდა გაუმკლავდეთ ტენიანობის დამცავ საფარს – ასეთი ალუმინის პროფილით:

დიახ, წვიმს მთელი წელი, ყველაფერი სველდება და ლპება, მაგრამ ზუსტად იგივე სიტუაციაა თურქეთის ქალაქ რიზეშიც, რომელიც ბათუმიდან ერთი საათის სავალზეა და – დამიჯერეთ, თუ თქვენ თვითონ არ ყოფილხართ – იქ ასეთი პანელები არ არის. , მხოლოდ ჩარჩენილ ხალხს აქვს ისიც საკუთარი ნებით, რადგან უბრალოდ აკრძალულია.

ზოგჯერ, სხვათა შორის, პანელები მზადდება მასალისგან, რომელიც დაფარულია ჟანგით:

“თეთრი მაგნოლია”

მართალი გითხრათ, მერიაში ცალკე განყოფილებას შევქმნიდი თეთრი მაგნოლიის დანგრევისთვის. ეს წყლული უნდა მოიხსნას ყველაზე უკომპრომისო გზით.

რა თქმა უნდა, მასში არსებული „ბინების“ მფლობელების ბედი სასამართლომ უნდა გადაწყვიტოს. რა თქმა უნდა, ამას ფულადი კომპენსაცია დასჭირდება, მაგრამ ერთი წამითაც ვერ მოგერიდებათ. იმაგნოლია მთელ ქალაქს მხოლოდ თავისი გარეგნობით აყენებს ზიანს, სხვა არაფერი.

დასასრულს, მინდა ვთქვა შემდეგი. მე არ ვარ ურბანული დამგეგმავი, არქიტექტორი ან სამოქალაქო ინჟინერი. ჩემი პროფესია და საქმიანობა პიარს უკავშირდება და საკურორტო ქალაქებს დამსვენებლების თვალში ყველას აქვს გარკვეული იმიჯი, რომელიც წლების და ათწლეულების განმავლობაში ყალიბდება და მისი გამოსწორება ძვირი ჯდება.

ტურისტები ძალიან განებივრებული კლიენტები არიან, მათი გაგება შეიძლება! ტურისტი მთელი წელი მუშაობს, რომ ორი კვირა ზღვაზე გაატაროს და, რა თქმა უნდა, აქვს ინტერესი, რომ ეს ორი კვირა არ გააფუჭოს. გაფუჭებული შვებულება გავრცელდება ყველა თქვენს ნაცნობსა და მეგობარზე, ინტერნეტში და თქვენს სამსახურში თქვენი კოლეგების ყურამდეც კი მიაღწევს.

თქვენ ყოველთვის უნდა გახსოვდეთ ეს, როდესაც ნებას რთავთ მიწის ნაჭრებზე მშენებლობას ყოველგვარი შეზღუდვებისა და კონტროლის გარეშე.